Nisan Akşamı

İçinde kavuşmak gecen yolculuklar keyiflidir. 
Ne kadar sürerse sursun,ne kadar beklersek bekleyelim kenarda köşede, tozlu yollarda.. 
Bir varoluş sebebi gibi benimsiyor insan gidişlerini
Zararını,sıkıntısını görmezden gelip, mahalle aralarında sinek ilaçlama arabalarının dumanında kaybolup koşan çocuklar gibi şen oluyorduk yakınlaştıkça ineceğimiz yer..  
Bazen ise sadece selam verip dönmek kadar kısa olsa da kalışlarımız, damağımızda bir bayram şekeri tadı bırakırdı uç beş kelami eski dostların... 
Çocukluğum gibi tertemiz çarşaflarda uyuyup buruk bir ruh ile şşimdiki yorgun benliğimle uyanmak nasıl bir histir bir bilseniz...
Neyse ki nefes alıp verdikçe alışıyordum. 
Aslında her birini ayrı sevmek lazım, ki o zamandır en güzeli.. 
Gideceğin yeri,yolculuklarını ve döneceğin yeri.. 
Yani biraktiklarini da... 
Ama içim rahat,bundan sonra denize sarılan güneşin gün batımındaki anı gibi olacak döneceğim yer... 
O var çünkü.. 
Bırakmıştım en son üşümüş ellerini bir nisan akşamında..